徐文長傳拼音版、注音及讀音：

文學家：袁宏道

xú wén zhǎng chuán

徐文長傳

yú shǎo shí guò lǐ sì zhōng，jiàn běi zá jù yǒu sì shēng yuán，yì qì háo dá，yǔ jìn shí shū shēng suǒ yǎn chuán qí jué yì，tí yuē" tiān chí shēng"，yí wèi yuán rén zuò。hòu shì yuè，jiàn rén jiā dān fú shàng yǒu shǔ" tián shuǐ yuè" zhě，qiáng xīn tiě gǔ，yǔ fū yī zhǒng lěi kuài bù píng zhī qì，zì huà zhī zhōng，wǎn wǎn kě jiàn。yì shén hài zhī，ér bù zhī tián shuǐ yuè wèi hé rén。

余少時過里肆中，見北雜劇有《四聲猿》，意氣豪達，與近時書生所演傳奇絕異，題曰“天池生”，疑為元人作。后適越，見人家單幅上有署“田水月”者，強心鐵骨，與夫一種磊塊不平之氣，字畫之中，宛宛可見。意甚駭之，而不知田水月為何人。

yī xī，zuò táo biān xiū lóu，suí yì chōu jià shàng shū，dé quē biān shī yī zhì。è chǔ máo shū，yān méi bài hēi，wēi yǒu zì xíng。shāo jiù dēng jiān dú zhī，dú wèi shù shǒu，bù jué jīng yuè，hū hū shí kuì:" quē biān hé rén zuò zhě?jīn yé?gǔ yé?" shí kuì yuē:" cǐ yú xiāng xiān bèi xú tiān chí xiān shēng shū yě。xiān shēng míng wèi，zì wén zhǎng，jiālóng jiān rén，qián wǔ liù nián fāng zú。jīn juàn zhóu tí é shàng yǒu tián shuǐ yuè zhě，jí qí rén yě。" yú shǐ wù qián hòu suǒ yí，jiē jí wén zhǎng yī rén。yòu dāng shī dào huāng huì zhī shí，huò cǐ qí mì，rú yǎn dé xǐng。liǎng rén yuè qǐ，dēng yǐng xià，dú fù jiào，jiào fù dú，tóng pú shuì zhě jiē jīng qǐ。yú zì shì huò xiàng rén，huò zuò shū，jiē shǒu chēng wén zhǎng xiān shēng。yǒu lái kàn yú zhě，jí chū shī yǔ zhī dú。yī shí míng gōng jù jiàng，jìn jìn zhī xiàng mù yún。

一夕，坐陶編修樓，隨意抽架上書，得《闕編》詩一帙。惡楮毛書，煙煤敗黑，微有字形。稍就燈間讀之，讀未數首，不覺驚躍，忽呼石簣：“《闕編》何人作者？今耶？古耶？”石簣曰：“此余鄉先輩徐天池先生書也。先生名渭，字文長，嘉、隆間人，前五六年方卒。今卷軸題額上有田水月者，即其人也。”余始悟前后所疑，皆即文長一人。又當詩道荒穢之時，獲此奇秘，如魘得醒。兩人躍起，燈影下，讀復叫，叫復讀，僮仆睡者皆驚起。余自是或向人，或作書，皆首稱文長先生。有來看余者，即出詩與之讀。一時名公巨匠，浸浸知向慕云。

wén zhǎng wèi shān yīn xiù cái，dà shì zhé bù lì，háo dàng bù jī。zǒng dū hú méi lín gōng zhī zhī，pìn wèi mù kè。wén zhǎng yǔ hú gōng yuē:" ruò yù kè mǒu zhě，dāng jù bīn lǐ，fēi shí zhé dé chū rù。" hú gōng jiē xǔ zhī。wén zhǎng nǎi gé yī wū jīn，cháng yī jiù zuò，zòng tán tiān xià shì，páng ruò wú rén。hú gōng dà xǐ。shì shí gōng dū shù biān bīng，wēi zhèn dōng nán，jiè zhòu zhī shì，xī yǔ shé xíng，bù gǎn jǔ tóu ér wén zhǎng yǐ bù xià yī zhū shēng ào zhī，xìn xīn ér xíng，zì yì tán xuè，liǎo wú jì dàn。huì de bái lù，zhǔ wén zhǎng dài zuò biǎo。biǎo shàng，yǒng líng xǐ shén。gōng yǐ shì yì zhòng zhī，yī qiè shū jì，jiē chū qí shǒu。

文長為山陰秀才，大試輒不利，豪蕩不羈。總督胡梅林公知之，聘為幕客。文長與胡公約：“若欲客某者，當具賓禮，非時輒得出入。”胡公皆許之。文長乃葛衣烏巾，長揖就坐，縱談天下事，旁若無人。胡公大喜。是時公督數邊兵，威振東南，介胄之士，膝語蛇行，不敢舉頭；而文長以部下一諸生傲之，信心而行，恣臆談謔，了無忌憚。會得白鹿，屬文長代作表。表上，永陵喜甚。公以是益重之，一切疏記，皆出其手。

wén zhǎng zì fù cái lüè，hào qí jì，tán bīng duō zhōng。fán gōng suǒ yǐ ěr wāngxú zhū lǔ zhě，jiē mì xiāng yì rán hòu xíng。cháng yǐn yī jiǔ lóu，yǒu shù jiàn ér yì yǐn qí xià，bù kěn liú qián。wén zhǎng mì yǐ shù zì chí gōng，gōng lì mìng fù jiàn ér zhì huī xià，jiē zhǎn zhī，yī jūn gǔ lì。yǒu shā mén fù zī ér huì，jiǔ jiān ǒu yán yú gōng，gōng hòu yǐ tā shì zhàng shā zhī。qí xìn rèn duō cǐ lèi。

文長自負才略，好奇計，談兵多中。凡公所以餌汪、徐諸虜者，皆密相議然后行。嘗飲一酒樓，有數健兒亦飲其下，不肯留錢。文長密以數字馳公，公立命縛健兒至麾下，皆斬之，一軍股栗。有沙門負資而穢，酒間偶言于公，公后以他事杖殺之。其信任多此類。

hú gōng jì lián wén zhǎng zhī cái，āi qí shù kùn，shí fāng shěng shì，fán rù lián zhě，gōng mì shǔ yuē:" xú zi，tiān xià cái，ruò zài běn fáng，xìng wù tuō shī。" jiē yuē:" rú mìng。" yī zhī xiàn yǐ tā jī hòu zhì，zhì qī fāng yè gōng，ǒu wàng shǔ，juǎn shì zài qí fáng，suì bù ǒu。

胡公既憐文長之才，哀其數困，時方省試，凡入簾者，公密屬曰：“徐子，天下才，若在本房，幸勿脫失。”皆曰：“如命。”一知縣以他羈后至，至期方謁公，偶忘屬，卷適在其房，遂不偶。

wén zhǎng jì yǐ bù dé zhì yú yǒu sī，suì nǎi fàng làng qū niè，zì qíng shān shuǐ，zǒu qílǔyànzhào zhī dì，qióng lǎn shuò mò。qí suǒ jiàn shān bēn hǎi lì，shā qǐ yún xíng，fēng míng shù yǎn，yōu gǔ dà dū，rén wù yú niǎo，yī qiè kě jīng kě è zhī zhuàng，yī yī jiē dá zhī yú shī。qí xiōng zhōng yòu yǒu yī duàn bù kě mó miè zhī qì，yīng xióng shī lùtuō zú wú mén zhī bēi，gù qí wèi shī，rú chēn rú xiào，rú shuǐ míng xiá，rú zhǒng chū tǔ，rú guǎ fù zhī yè kū，jī rén zhī hán qǐ。dāng qí fàng yì，píng chóu qiān lǐ ǒu ěr yōu qiào，guǐ yǔ qiū fén。wén cháng yǎn kōng qiān gǔ，dú lì yī shí。dāng shí suǒ wèi dá guān guì rénsāo shì mò kè，wén zhǎng jiē chì ér nú zhī，chǐ bù yǔ jiāo，gù qí míng bù chū yú yuè。bēi fū!

文長既已不得志于有司，遂乃放浪曲糵，恣情山水，走齊、魯、燕、趙之地，窮覽朔漠。其所見山奔海立，沙起云行，風鳴樹偃，幽谷大都，人物魚鳥，一切可驚可愕之狀，一一皆達之于詩。其胸中又有一段不可磨滅之氣，英雄失路、托足無門之悲，故其為詩，如嗔如笑，如水鳴峽，如種出土，如寡婦之夜哭，羈人之寒起。當其放意，平疇千里；偶爾幽峭，鬼語秋墳。文長眼空千古，獨立一時。當時所謂達官貴人、騷士墨客，文長皆叱而奴之，恥不與交，故其名不出于越。悲夫！

yī rì，yǐn qí xiāng dài fū jiā。xiāng dài fū zhǐ yán shǎng yī xiǎo wù qiú fù，yīn lìng tóng pú xù zhǐ zhàng yú jìn，yù yǐ kǔ zhī。wén zhǎng yuán bǐ lì chéng，jìng mǎn qí zhǐ，qì yùn qiú yì，wù wú dùn qíng，yī zuò dà jīng。

一日，飲其鄉大夫家。鄉大夫指筵上一小物求賦，陰令童仆續紙丈余進，欲以苦之。文長援筆立成，竟滿其紙，氣韻遒逸，物無遁情，一座大驚。

wén zhǎng xǐ zuò shū，bǐ yì bēn fàng rú qí shī，cāng jìng zhōng zī mèi yuè chū。yú bù néng shū，ér miù wèi wén zhǎng shū jué dāng zài wáng yǎ yíwén zhēng zhòng zhī shàng。bù lùn shū fǎ，ér lùn shū shén: xiān shēng zhě，chéng bā fǎ zhī sàn shèng，zì lín zhī xiá kè yě。jiān yǐ qí yú，páng yì wèi huā cǎo zhú shí，jiē chāo yì yǒu zhì。

文長喜作書，筆意奔放如其詩，蒼勁中姿媚躍出。余不能書，而謬謂文長書決當在王雅宜、文征仲之上。不論書法，而論書神：先生者，誠八法之散圣，字林之俠客也。間以其余，旁溢為花草竹石，皆超逸有致。

zú yǐ yí shā qí jì shì，xià yù lùn sǐ。zhāng yáng hé lì jiě，nǎi dé chū。jì chū，jué jiàng rú chū。wǎn nián fèn yì shēn，yáng kuáng yì shén。xiǎn zhě zhì mén，jiē jù bù nà。dāng dào guān zhì，qiú yī zì bù kě dé。shí xié qián zhì jiǔ sì，hū xià lì yǔ yǐn。huò zì chí fǔ jī pò qí tóu，xuè liú bèi miàn，tóu gǔ jiē zhé，róu zhī yǒu shēng。huò chuí qí náng，huò yǐ lì zhuī zhuī qí liǎng ěr，shēn rù cùn yú，jìng bù de sǐ。

卒以疑殺其繼室，下獄論死。張陽和力解，乃得出。既出，倔強如初。晚年憤益深，佯狂益甚。顯者至門，皆拒不納。當道官至，求一字不可得。時攜錢至酒肆，呼下隸與飲。或自持斧擊破其頭，血流被面，頭骨皆折，揉之有聲。或槌其囊，或以利錐錐其兩耳，深入寸余，竟不得死。

shí kuì yán: wǎn suì shī wén yì qí，wú kè běn，jí cáng yú jiā。yǔ suǒ jiàn zhě，xú wén zhǎng jíquē biān èr zhǒng ér yǐ。rán wén zhǎng jìng yǐ bù dé zhì yú shí，bào fèn ér zú。

石簣言：晚歲詩文益奇，無刻本，集藏于家。予所見者，《徐文長集》、《闕編》二種而已。然文長竟以不得志于時，抱憤而卒。

shí gōng yuē: xiān shēng shù qí bù yǐ，suì wèi kuáng jí kuáng jí bù yǐ，suì wèi líng yǔ。gǔ jīn wén rén，láo sāo kùn kǔ，wèi yǒu ruò xiān shēng zhě yě。suī rán，hú gōng jiān shì háo jié，yǒng líng yīng zhǔ，mù zhōng lǐ shù yì děng，shì hú gōng zhī yǒu xiān shēng yǐ biǎo shàng，rén zhǔ yuè，shì rén zhǔ zhī yǒu xiān shēng yǐ。dú shēn wèi guì ěr。xiān shēng shī wén jué qǐ，yī sǎo jìn dài wú huì zhī xí，bǎi shì ér xià，zì yǒu dìng lùn，hú wéi bù yù zāi?méi kè shēng cháng jì yú shū yuē:" wén zhǎng wú lǎo yǒu，bìng qí yú rén，rén qí yú shī，shī qí yú zì，zì qí yú wén，wén qí yú huà。" yú wèi wén zhǎng wú zhī ér bù qí zhě yě。wú zhī ér bù qí，sī wú zhī ér bù qí yě zāi!bēi fū!

石公曰：先生數奇不已，遂為狂疾；狂疾不已，遂為囹圄。古今文人，牢騷困苦，未有若先生者也。雖然，胡公間世豪杰，永陵英主，幕中禮數異等，是胡公知有先生矣；表上，人主悅，是人主知有先生矣。獨身未貴耳。先生詩文崛起，一掃近代蕪穢之習，百世而下，自有定論，胡為不遇哉？梅客生嘗寄余書曰：“文長吾老友，病奇于人，人奇于詩，詩奇于字，字奇于文，文奇于畫。”余謂文長無之而不奇者也。無之而不奇，斯無之而不奇也哉！悲夫！